donderdag 30 september 2010

Van quilten, patchen, het einde van een reis en de voice of Holland

In februari begon ik – samen met mijn 4 beevriendinnen – aan een reis. We gingen samen op weg, we begonnen aan the Journey of a Quilter. Het is nu acht maanden verder en de top van dit reisverslag zit in elkaar.

Top Ik ben er best blij mee, want ik vind het een mooie top. Alles wat quilten zo leuk maakt zit er in. Dan bedoel ik niet alleen stofjes, patchen, stitcheries en quilten, maar ook alle dingen die je deelt met je beevriendinnen bijvoorbeeld, of online, met leden van de groep waar ik me bij heb aangesloten. Er staan prachtige teksten op, vooral het middenstuk is een favoriet van me. Het zijn bijna clichés zo waar zijn ze. Nu nog op zoek naar een rand en een achterkant en als ik die gevonden heb eens nadenken hoe ik precies ga quilten. Ik heb al een aantal embellishments verzameld die ik hierin wil gaan verwerken, maar hoe precies weet ik nog niet. Het zijn prachtige schaartjes, hartjes, engeltjes en andere bedeltjes die in de quilt kunnen worden gewerkt. Misschien doe ik ook nog iets met kantjes en bandjes, maar daar ben ik nog niet zeker van. Eerlijk gezegd heb ik ook geen idee hoe ik de rand ga maken, ik voel wel voor een groot patroon en dan gewoon stroken als rand. De quilt an sich is al druk genoeg, daar past beter een eenvoudig kader om denk ik. Als ik zo naar de quilt kijk ligt het voor de hand om er iets blauws omheen te zetten.

Volgende week hebben we weer JoaQ bee. Een top is al helemaal af, met rand erbij, de overigen hebben de blokken al zover af dat de tops ook al bijna in elkaar zitten. Ik zal zoveel mogelijk foto’s maken, altijd leuk om te zien hoe verschillend ze zijn.

Voor de Tail Feathers is de achterkant net binnen gekomen. Na lang zoeken vond ik nog 4 yards van een van de stoffen uit de serie Fig Tree Patisserie die ik voor de top gebruikt heb. De prijs was nog heel interessant ook. Nu kan ik ook deze top gaan dubbelen en daarna quilten. Ik ben van plan om deze lapquilt op de machine te quilten, nu maar hopen dat dit een beetje mooi gaat. Het meeste zal wel in de ditch gequilt gaan worden, dus dat moet te doen zijn.

Ik ben helemaal in de ban van een nieuw TV programma “The Voice of Holland”. Het gaat me niet zozeer om de talentenjacht, maar er wordt zo goed gezongen en zoveel nummers waarvan ik ineens denk “oh ja, da’s waar ook, die en die zong toen al zo goed”. Dat is heel erg leuk, want ik word herinnerd aan nummers die ik of compleet vergeten ben, of al jaren niet meer van gehoord heb.

Gisteren was er een man die rastafari was, niet alleen in uiterlijk, maar zeker ook in zijn gedragingen. Hij zong No woman no cry van Bob Marley en ineens was ik weer jong en zong uit volle borst het nummer mee.

Mijn kinderen hebben de idee dat ik van net iets na de Middeleeuwen kom volgens mij, want steeds als ik iets mee zing dat hen ook bekend in de oren klinkt vragen zij zich af hoe ik die teksten toch allemaal weet. Ik probeer hen steeds weer uit te leggen dat de originelen uit “mijn tijd” komen en dat zij slechts de coverversies hoorden. Maar hoewel ik best af en toe een stukje down Memory Lane wil lopen, kan ik toch ook met plezier luisteren naar sommige zangers en zangeressen van nu. Ik ben een groot bewonderaar van Alan Clarke bijvoorbeeld

Mijn MP4 speler is een mengelmoes van muziek van aanvang 60er jaren tot nu toe en heel veel er tussen. Dus mocht je ook een trip naar Memory Lane willen ga dan eens kijken bij de Voice of Holland, wie weet hoever je terug in je geheugen gaat…….

Bedenk wel:ware schoonheid zit van binnen
helaas zit ware lelijkheid meestal van buiten!

maandag 6 september 2010

Van een verrassing en een confrontatie…..

Soms doe je dingen omdat je gewoon vindt dat je ze moet doen. Je denkt er niet over na, maar doet het gewoon. Je hoeft er ook niet uitgebreid voor bedankt te worden, je hoopt alleen dat als jij eens hulp nodig hebt dat er dan ook iemand voor jou zal zijn die niet nadenkt, maar gewoon handelt.

Jaren geleden woonde ik alleen met mijn dochter, die we nu Jongste noemen en had nèt mijn DH ontmoet. We vonden elkaar echt, brachten wel al tijd met elkaar door, maar woonden nog niet bij elkaar. Ik werkte full time, Jongste ging naar de basisschool en om een en ander wat makkelijker te maken had ik een hulp. Ze kwam trouw iedere maandag ochtend en zorgde ervoor dat mijn huis steeds spic and span was. Ook al was ik meestal weg als zij kwam toch leerden we elkaar steeds beter kennen. Ik ging weleens naar haar huis als dat zo uit kwam en ik had ook wel eens vrij, zodat we elkaar toch regelmatig zagen. Ik wist dat haar huwelijk niet denderend was, maar ach, dat was bij meer mensen het geval. Tot ze op een gegeven moment bij mij kwam en zei dat ze thuis weg moest. Met haar twee zonen. Ze hoefde niet eens veel uit te leggen, ik zag dat het haar ernst was en dat het snel moest. Mijn huis was niet groot genoeg om daar met 5 personen in te wonen. Dus belde ik (mijn toen nog niet) DH en vertelde hem van het probleem. Ik had ook de oplossing. Als ik nu eens bij hem ging logeren, met Jongste, dan kon mijn hulp in mijn huisje logeren. Dat hebben we toen gedaan. Zij heeft een paar maanden in mijn huis gewoond en ik bij DH. Toen ze zelf een huis kreeg hebben we haar geholpen met verhuizen en zoals het wel meer gaat verloren we elkaar uit het oog. Vorige week ging de bel en er stond een mevrouw voor de deur met een prachtig boeket bloemen. Het was mijn hulp van toen! Nee ze kwam niet binnen, ze wilde alleen even het boeket afgeven. Het was die dag 25 jaar geleden dat ik haar hielp toen ze op mijn stoep stond. Ik had nog wel eens aan haar gedacht, maar dat was ook alles. Maar blijkbaar was mijn hulp aan haar zo in haar geheugen gegrift dat ze de datum nog onthouden had. Ontroerend dat ze niet alleen daar nog aan denkt, maar me ook nog kwam bedanken….

Maandag ging ik naar de bieb, ik wilde wat nieuwe boeken halen. Dat gaat over het algemeen erg snel, want ik heb een lijstje van schrijvers die ik nog wil lezen, in mijn agenda zitten. Ook in ons dorp gaat de bieb mee met de vaart der volkeren en wordt er steeds meer zonder personeel gedaan. In plaats van een mevrouw die je boeken inlas, was er een apparaat. Dat had ik vorige keer wel gezien, maar toen had de mevrouw van de bieb me geholpen. Nu stond er ineens een heel groot apparaat. Er stond niemand bij, dus ik kon meteen beginnen. Maar helaas, waar ik ook keek er stonden alleen maar allerlei knoppen over betalen en zo, maar nergens over uitlenen. Ik vind mezelf behoorlijk modern en ben gek op allerlei gadgets, maar helaas, dit ding snapte ik dus niet. Ineens komt er een klein handje op mijn been en een klein stemmetje vraagt “Zal ik u even helpen?” Ik kijk omlaag en daar staat een jochie, twee turven hoog, meer niet. Ik zeg: “Ken jij dit dan?” “Ja hoor”, zegt ie, “ik haal altijd boeken hier”. We kregen een heel gesprek, hij vertelde me dat hij het liefst boeken haalde over ruimtevaart, het weer en het milieu. Maar ja hij was al vijf! Toen hij erachter kwam dat ik ook boeken kwam lenen vertelde hij me, dat ik dan toch echt een ander apparaat moest hebben. Dat bleek ik over het hoofd te hebben gezien omdat er een paar mensen voor stonden. Hij was meteen maar zo vriendelijk om me daar even mee te helpen. Schattig was het, maar ik voelde me ineens zoooo oud! Geholpen worden door een jochie van vijf! Ik was ineens stukken minder modern……