Van een verrassing en een confrontatie…..

Soms doe je dingen omdat je gewoon vindt dat je ze moet doen. Je denkt er niet over na, maar doet het gewoon. Je hoeft er ook niet uitgebreid voor bedankt te worden, je hoopt alleen dat als jij eens hulp nodig hebt dat er dan ook iemand voor jou zal zijn die niet nadenkt, maar gewoon handelt.

Jaren geleden woonde ik alleen met mijn dochter, die we nu Jongste noemen en had nèt mijn DH ontmoet. We vonden elkaar echt, brachten wel al tijd met elkaar door, maar woonden nog niet bij elkaar. Ik werkte full time, Jongste ging naar de basisschool en om een en ander wat makkelijker te maken had ik een hulp. Ze kwam trouw iedere maandag ochtend en zorgde ervoor dat mijn huis steeds spic and span was. Ook al was ik meestal weg als zij kwam toch leerden we elkaar steeds beter kennen. Ik ging weleens naar haar huis als dat zo uit kwam en ik had ook wel eens vrij, zodat we elkaar toch regelmatig zagen. Ik wist dat haar huwelijk niet denderend was, maar ach, dat was bij meer mensen het geval. Tot ze op een gegeven moment bij mij kwam en zei dat ze thuis weg moest. Met haar twee zonen. Ze hoefde niet eens veel uit te leggen, ik zag dat het haar ernst was en dat het snel moest. Mijn huis was niet groot genoeg om daar met 5 personen in te wonen. Dus belde ik (mijn toen nog niet) DH en vertelde hem van het probleem. Ik had ook de oplossing. Als ik nu eens bij hem ging logeren, met Jongste, dan kon mijn hulp in mijn huisje logeren. Dat hebben we toen gedaan. Zij heeft een paar maanden in mijn huis gewoond en ik bij DH. Toen ze zelf een huis kreeg hebben we haar geholpen met verhuizen en zoals het wel meer gaat verloren we elkaar uit het oog. Vorige week ging de bel en er stond een mevrouw voor de deur met een prachtig boeket bloemen. Het was mijn hulp van toen! Nee ze kwam niet binnen, ze wilde alleen even het boeket afgeven. Het was die dag 25 jaar geleden dat ik haar hielp toen ze op mijn stoep stond. Ik had nog wel eens aan haar gedacht, maar dat was ook alles. Maar blijkbaar was mijn hulp aan haar zo in haar geheugen gegrift dat ze de datum nog onthouden had. Ontroerend dat ze niet alleen daar nog aan denkt, maar me ook nog kwam bedanken….

Maandag ging ik naar de bieb, ik wilde wat nieuwe boeken halen. Dat gaat over het algemeen erg snel, want ik heb een lijstje van schrijvers die ik nog wil lezen, in mijn agenda zitten. Ook in ons dorp gaat de bieb mee met de vaart der volkeren en wordt er steeds meer zonder personeel gedaan. In plaats van een mevrouw die je boeken inlas, was er een apparaat. Dat had ik vorige keer wel gezien, maar toen had de mevrouw van de bieb me geholpen. Nu stond er ineens een heel groot apparaat. Er stond niemand bij, dus ik kon meteen beginnen. Maar helaas, waar ik ook keek er stonden alleen maar allerlei knoppen over betalen en zo, maar nergens over uitlenen. Ik vind mezelf behoorlijk modern en ben gek op allerlei gadgets, maar helaas, dit ding snapte ik dus niet. Ineens komt er een klein handje op mijn been en een klein stemmetje vraagt “Zal ik u even helpen?” Ik kijk omlaag en daar staat een jochie, twee turven hoog, meer niet. Ik zeg: “Ken jij dit dan?” “Ja hoor”, zegt ie, “ik haal altijd boeken hier”. We kregen een heel gesprek, hij vertelde me dat hij het liefst boeken haalde over ruimtevaart, het weer en het milieu. Maar ja hij was al vijf! Toen hij erachter kwam dat ik ook boeken kwam lenen vertelde hij me, dat ik dan toch echt een ander apparaat moest hebben. Dat bleek ik over het hoofd te hebben gezien omdat er een paar mensen voor stonden. Hij was meteen maar zo vriendelijk om me daar even mee te helpen. Schattig was het, maar ik voelde me ineens zoooo oud! Geholpen worden door een jochie van vijf! Ik was ineens stukken minder modern……