De wet van Murphy…..

Soms heb je dagen dat alles verkeerd lijkt te gaan. Een tijdje terug had ik zo’n dag en dacht dat ik het hiermee voorlopig wel gehad had. Maar niets was minder waar. Vandaag had ik er weer een, maar deze was stukken erger duurder.

Een tijdje terug had ik voor het eerst meegedaan aan een zgn. Sweet Deal. Dat is een plaatselijke “groupon” om het zo maar te zeggen. Het was een hartstikke leuke aanbieding voor een manicure en aangezien ik verschrikkelijke nagels heb en het via dit systeem voor heel weinig geld kon, schreef ik me hiervoor in. En vanochtend had ik dus om 9.30 uur de afspraak. Voor mij aan de vroege kant, maar soit.

Ik wist niet precies waar het was, maar daarvoor hebben we Google. De manicure (heet iemand zo? Het is ook pedicure…) had wel gezegd dat parkeren niet zo makkelijk ging, dus ik speelde op safe en zette mijn auto in een parkeerhaven, een eindje van het adres waar ik moest zijn, maar het was schitterend weer, dus een eindje lopen was niet erg. Ik vulde de parkeermeter ruim, 5 euro (!) kostte dat, maar ik wist niet precies hoe lang het ging duren en je weet maar nooit.

Ik was een beetje aan de vroege kant, maar ach, beter te vroeg dan te laat, niet dan. De salon bleek in een centrum te zitten, keurig met een receptie met zitjes en zo. Dus meldde ik me aan, hoorde dat de mevrouw er nog niet was en kreeg een lekker kopje koffie aangeboden. Ik wachtte braaf, het werd half tien, tien over half tien en ik zag de man achter de receptie steeds maar weer een telefoonnummer kiezen. De mevrouw was nergens te bereiken. Na een tweede kop koffie besloot ik om 10 uur maar weer onverrichterzake naar huis te gaan. Ik kreeg nog een aantal kortingsbonnen mee, om het leed enigszins te verzachten.

Maar ach, er zijn ergere dingen. Terwijl ik weer naar mijn auto liep, belde ik DH en vertelde hem dat ik weer op weg naar huis was. Tijdens het bellen kwam ik terug bij de auto en zag een papiertje onder de ruitenwisser. Een bon! Voor € 90,-! Terwijl keurig zichtbaar achter mijn voorruit het bewijs lag dat ik daar tot 11.59 uur mocht staan.

Dat was twee!

Na overleg met DH ging ik toch maar even naar het politiebureau om te kijken of ik hier nog iets aan kon doen. Ik wist gelukkig waar het was, niet ver, dus eitje. Dacht ik. Het politiebureau was simpel te vinden, maar hoe ik ook keek, ik zag nergens de ingang. Misschien aan de achterkant? Dus reed ik braaf rechts en weer rechts, maar niets te vinden. Een mevrouw die haar hond uitliet wist het niet precies, een aantal mannen die het plantsoen aan het schoonmaken waren hadden geen idee, zelfs in een winkel kreeg ik nul op het rekest. Nog maar een blokje zodat ik weer aan de voorkant kwam. Idioot dat het niet te vinden was, terwijl een of andere idioot daar in het weekend nogal te keer was gegaan in de garage! Ik besloot mijn auto neer te zetten en maar te gaan lopen. En ja hoor, ik vond de ingang! Waar ik te horen kreeg dat ik daar helemaal niet moest zijn, het was iets voor de gemeente! En net vanaf vandaag kon je bij de gemeente alleen nog maar op afspraak terecht! Grrrrrr.

Drie keer zou scheepsrecht moeten zijn, maar helaas, dat ging hier niet op.

Omdat ik toch in het centrum was, besloot ik maar even langs Xenos te gaan. Ik had in de folder een paar leuke dingen gezien en om mezelf wat op te beuren zou ik daar eens naar gaan kijken. Gelukkig was daar een parkeergarage waar je achteraf kunt betalen. Het was niet echt druk, maar ja het was pas 11.00 uur. Samen met een aardige mevrouw stapte ik in de lift. Zij wist me te vertellen op welke verdieping ik moest zijn voor Xenos. Toen zij uit de lift stapte zei ze vriendelijk “maar ze zijn pas om 13.00 uur open”. 50 Eurocent en een illusie armer verliet ik even later de garage.

Na een telefoontje met DH was ik mijn dipje weer te boven en reed naar huis. Omdat ik langs de Lidl kwam besloot ik maar snel even boodschappen te doen. Ik ben gek op time management, vandaar. Dat was een slechte beslissing, want toen ik tomaten in een zak stond te doen, bleek het zakje onder open te zijn. De tomaten spatten uit elkaar op de grond en op mijn blauwe laarzen! Hoeveel pech kan een mens op een ochtend hebben? Ik rekende af, ging naar buiten, opende mijn auto en tilde mijn tas in de auto. Dat was de bedoeling, maar de tas besloot dat hij genoeg gebruikt was en het hengsel scheurde.

Omdat een deel van de boodschappen onder mijn auto rolde moest ik op mijn knieën. Al graaiend onder het chassis heb ik alles terug kunnen vinden.

Maar je moest een zien hoe mijn handen eruit zagen!

Een goede manicure zou geen overbodige luxe zijn!

Tjuuuuuus

Mac