De laatste tijd slaap ik lekker uit, er is niets zo heerlijk als je nog eens omdraaien in een warm bed en wachten tot je eerste kopje koffie gebracht wordt. Dat dacht ik, maar ineens was dit afgelopen. Het overviel me gewoon. Rond half acht werd ik wakker, de zon viel precies tussen de opening van de gordijnen door in mijn slaapkamer en daar waren ze, de kriebels. Niet zo maar kriebels als van een vlinder die langs je gezicht vliegt, of van een veer die je langzaam over je hand haalt, nee! Het waren alles overheersende kriebels, lentekriebels! Waar je goede zin van krijgt en energie, die kriebels. Dus niet uitslapen en niet wachten op de koffie, maar eruit en aan de slag!
Ik begon met de vitrage aan de voorkant, die moest echt in de was. En als die dingen er toch af zijn, dan meteen maar de ramen lappen. En lappen zijn het, ons huis is gebouwd toen we dachten dat de gasbel niet op kon, dus op een vierkante meter glas werd niet gekeken.
De vloer mocht ook wel eens een beurt hebben, dus met een lekker sopje de vloer onder handen nemen was het volgende op het lijstje. Toen dat klaar was kon de vitrage weer opgehangen worden en ze schitterden me tegemoet. Ik heb die dag vele malen vele zuchten van voldoening slakend naar die ramen gekeken. Maar de kriebels waren er nog steeds, dus ging ik op zoek naar het volgende project. De gang, die moest nodig eens worden opgefrist…. En zo ging de dag door. ‘s Avonds zat ik heerlijk met mijn breiwerk bij te komen van een productieve dag, terwijl ik toch helemaal niet zo’n mens ben die graag met stof- en poetsdoeken in de weer is.
De volgende dag gebeurde het weer. Hop uit bed, koffie snel naar binnen gewerkt en de vitrage van de achterkant, keuken en eetkamer in de machine. Natuurlijk weer de ramen gelapt, van binnen en van buiten, alles weer opgehangen en weer zuchtend zitten genieten. DH keek een en ander argwanend aan, want ook al houdt hij van een schoon huis, dit vond hij toch wel erg fanatiek worden. Hij vroeg zich af hoe lang dit ging duren….
Het wonder herhaalde zich de volgende dag weer. Nu was de eerste verdieping aan de beurt. Terwijl ik een doekje door het sop haalde en uitwrong keek ik naar mijn handen en zag…. de handen van mijn moeder. Mijn handen zijn de handen van mijn moeder. En ineens herkende ik de kriebels…. Het was de onrust die mijn moeder ook altijd had in deze tijd van het jaar, het huis moest schoon, geen broodkruimel mocht nog ergens achterblijven. Ons huis was een erg groot huis, met kamers die 4 meter hoog waren en een gang van 10 meter. We hadden geen centrale verwarming, in de woon- en voorkamer (het was een prachtige kamer en suite) stonden eerst kolenkachels, later gashaarden. In de keuken stond een enorm fornuis, dat met kolen gestookt werd. Daar stond de hele dag een grote ketel met water, te wachten tot hij nodig was. Ik herken al langer dingen van mijn moeder bij me, maar naarmate ik ouder merk ik steeds meer hoe veel ik op haar lijk, in doen en laten.
Door het zonnetje dat maar bleef schijnen kreeg ik ook een overweldigend gevoel van lente. Ik kon het niet laten en haalde snel wat primula’s. Prachtige kleuren en heerlijk geurend. Ik zette ze zowel buiten als binnen.
In de tuin beginnen ook langzamerhand steeds meer bolletjes hun hoofdjes boven de grond te steken:
‘s Avonds lieten de kriebels me met rust, alsof ze wilden zeggen dat het na gedane arbeid goed rusten was. Maar als de lente komt is Pasen ook in aantocht, dus dook ik in mijn Tilda boeken en vond deze eieren
Ik heb twee maten gemaakt, vijf grote en drie kleinere. Samen met de voorjaarstakken, de krans en de hazen op de volgende foto vind ik het een leuk Paastafereel.
Nog een étage en alles is helemaal met bezemen gekeerd, zoals mijn moeder het gedaan zou hebben……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter. Ik lees graag wat je ervan vindt.